De cover van Het jasje van Luis Martín van Gilles van der Loo nodigt je uit om het boek onder het genot van een kopje koffie te gaan lezen. Nu ben ik geen koffiedrinker (geef mij maar cappuccino), maar zoals het kopje koffie wordt beschreven door Gijs, en later door Issa, hoe het gemaakt hoort te worden, krijg je er evengoed zin in ook al hou je niet van koffie.
Het jasje van Luis Martín van Gilles van der Loo grijpt je bij de strot en laat je niet meer los. Je voelt het verdriet van Issa die rouwt om de dood van zijn beste vriend waarbij je geregeld afvraagt of hij er ooit overheen zal komen.
Het jasje van Luis Martín van Gilles van der Loo vertelt over een bijzondere vriendschap die Issa & Gijs hadden, de horecatijd in de jaren 90 en het bijzondere leven over Luis Martin in de jaren 60 door de ogen van Issa. Het is zo geschreven, dat het lijkt of je er zelf bij bent, dan weer dichtbij dan weer op een afstand. Je wordt heen en weer geslingerd in de tijd. Zo ben je in het heden en een paar zinnen, soms een paar woorden, later, ben je weer of in het verleden met Gijs of in het verleden van Luis Martin, dan ben je weer in het cafe waar Issa werkt en dan weer bij hem thuis, maar het is niet storend, het vloeit mooi in elkaar over. Het is op een eerlijke, respectvolle manier verteld en niet mooier gemaakt dan het is. Eenmaal begonnen aan het boek, is het lastig wegleggen omdat je verder wilt lezen, je wilt weten hoe het verder gaat, hoe het zal eindigen, of Issa de dood van Gijs een plaatsje zal kunnen geven. Dit is zo'n boek dat je nog een keer wilt lezen om te kijken of je dan weer andere dingen opvalt die je eerst niet opgevallen waren.
Hoeveel boekjes geef je het boek?
📔📙📗📕📘
Reactie plaatsen
Reacties